گوجه سبز

      به میوهٔ درختان مختلفی که متعلق به نژاد PRUNUS از خانوادهٔRosaceae هستند، اطلاق می‌شود. بر پایهٔ نوشته‌های قدیمی، نژاد این گیاه قدمت ۲۰۰۰ ساله دارد و چینی‌ها اولین کسانی بودند که به کشت آن اقدام کردند. گفته می‌شود که این گیاه از طریق سوریه یا ایران به یونان آورده شده‌است. درختان گوجه سبز در نواحی معتدل بهترین رشد را دارند و در آب و هوای ملایم به رنگ‌های ارغوانی، قرمز، نارنجی، زرد و سبز روشن در می‌آیند. آب و هوای سرد باعث ایجاد رنگ قهوه‌ای و ظاهر نامطلوب میوهٔ گوجه سبز می‌شود. این میوه به سرعت می‌رسد و مدت نگهداری آن در یخچال ۴ روز است. گوجه سبز به صورت تازه و پخته در خورش‌ها مصرف می‌شود. این میوه غنی از ویتامین C ، اسید مالیک ، اسید سیتریک است. مصرف زیاده از حد گوجه سبز باعث نفخ معده می‌شود.

ارزش غذایی ۱۰۰ گرم گوجه سبز

کربوهیدرات ۵۱/۸ گرم ، چربی ۸۴/۲ گرم ، پروتئین ۶/۱ گرم ، فیبر خام ۵/۰ درصد .

با مصرف ۱۰۰گرم گوجه سبز ، ۵ درصد ویتامین A ،۱/۲ درصد ویتامینB۱ ( تیامین ) ، ۹/۱ درصد ویتامین B۲ ( ریبوفلاوین ) ، ۸/۲ درصد نیاسین ، ۱۳ درصد ویتامین C ، ۵/۱ درصد کلسیم ، ۲/۲ درصد فسفر ، ۵ درصد آهن و ۶/۳پتاسیم مورد نیاز در روز تامین می‌شود.

خواص درمانی

CULPEPES، گیاه شناس معروف قرن ۱۷ عقیده داشت که مصرف گوجه سبز برای بهبود طعم دهان مفید است و پختن برگ‌های درخت گوجه سبز در سرکه می‌تواند در درمان کرم‌های حلقوی موثر باشد. از خواص دیگر این میوه ، خاصیت مسهلی آن است که به خوبی شناخته شده‌است. همچنین اثرات منحصر به فرد آن شامل کاهش فشار خون و چربی خون، حذف رسوبات از خون و تنظیم عملکرد معدی- روده‌ای است.

گوجه سبز باعث تعادل اسید و باز در جریان خون می‌شود، از این رو می‌تواند در درمان حالت اسیدی خون مفید باشد. این میوه اثرات قابل توجهی در جلوگیری از بیماری‌هایی مانند چربی خون بالا، پیری سلول و سرطان دارد. اسید بنزوئیک، ترکیبی است که خاصیت ضد میکروبی دارد. این ماده به طور طبیعی در گوجه سبز وجود دارد. همچنین، بعضی از تحقیقات بیانگر خاصیت ضد قارچی و ضد باکتریایی این میوه هستند.

مطالعات نشان می‌دهد که این میوه می‌تواند در درمان تومورها موثر باشد. همچنین به دلیل وجود اسید اسکوربیک ( ویتامینC )، برای افراد مبتلا به نقرس توصیه می‌شود.